Outing

Het moment dat we wegrijden, half 9, begint het te regenen. Dat is voor het eerst sinds ik hier ben. Tegelijk zakt de temperatuur tot ongeveer 12 graden en krijgen we weinig mee van het prachtige landschap van West-Sussex en alle volgende counties die we doorkruizen. Maar als we Glastonbury binnenrijden rond lunchtijd klaart het op en we checken blij in bij onze B and B. De gastheer (type oudere jongere, als hij zich voorstelt met zijn Indiase naam fluistert E dat hij zeker weten gewoon Bob heet) ontvangt ons in zijn vieze kleine keukentje met het zweet op zijn lippen want de kamer boven aan de smalle steile trap is nog niet schoon. We zijn zo'n 4 uur te vroeg maar kunnen spullen achterlaten bij onze hippie. Goede en warme schoenen trekken we vast aan, wat de wandeling to the Tor vereenvoudigt. Eenmaal boven waaien we er bijna vanaf. De zware onverplaatsbare steen met windroos en kaars is een mooie zitplek; als ik erop ga zitten waan ik me in een Groningse aardbeving, weird.

In het stadje aan de tea en wandel; alledrie met verschillende interesses, lekker vrij. Mooie boeken gekocht en mijn ogen uitgekeken naar de mensen op straat. Werelds gegeten, en dat bedoel ik letterlijk na alle overheerlijke vega-maaltijden op Emerson: fish and chips

De volgende dag een bezoek aan de Abbeye waar we rondgeleid worden door een prior die door E automatisch aangesproken wordt met 'Father'....wat een opvoeding aan de nonnenschool al niet vermag. We lachen om zijn trouwring, boots en grappen want hij is een storyteller zonder het zelf te weten lijkt het. Vol humor èn kennis vertelt hij de geschiedenis van deze gigantic cathedral die jammerlijk afgebrand is maar nog vele (wilde!) verhalen in zich herbergt. De monnikenbroeders moeten de beste marketeerders ever geweest zijn als je ziet hoeveel pelgrims deze plek nog dagelijks trekt grapt hij, maar hij brengt daarnaast ook over how impressing the site is.

's Middags volgen we het advies van onze B&B-Bob op en bezoeken we Wells vanwege de cathedral die daar staat. Onvoorstelbaar hoe twee van zulke inmense architectural miracles zo dicht bij elkaar zijn gebouwd. De foto's staan op facebook en zeggen genoeg.

De terugweg brengt ons back in reality, dwz files op de Londonse periferie met alle stress van dien. Maar dankzij voortreffelijk gezelschap verloopt de reis gezellig en veilig. En O ja, E is niet Engels maar Welsh en dat is heeeel iets anders. Ze heeft echt moeten wennen aan al onze vragen over (bloody) English habits and language. Bovendien ging voor haar de reis richting home in een verkeerde auto (qua stuurzijde) met een Nederlandse chauffeur, Duitse passagier en Vlaamse tomtom. Haar leukste grap in de auto valt als we bijna in Forest Row terug zijn en ze - nu eens subtiel - verkeersaanwijzingen geeft. Roundabout....mmm...Roundabout....mmm....Roundabout!!! Yeah, What About it, zo vragen wij Nederduisters ons af. Gewoon STOP zeggen is really much more intelligent