Verkleed

Ik begin langzaam iets meer te begrijpen van tradities rond Halloween en ga zelfs verkleed naar een dorpschool in de buurt om flyers uit te delen. We hebben namelijk veel bezoekers nodig donderdag om de drie verhaalzalen waar wij optreden te vullen (6-8 jaar, 8-12 jaar, > 12jaar).

Het valt me op hoe de reacties van de volwasssenen uiteen lopen: een haastige vader ontwijkt mijn blik, een bange moeder trekt haar kind naar zich toe en versnelt haar pas, een lachende ouder pakt blij de uitnodiging aan en een schoolofficial stuurt ons uiteindelijk vriendelijk maar met klem naar de hoek van de straat. De man, met neon-geel hesje over zijn beveiligingsuniform, wil elk mogelijk verband tussen de keurige school en ons, strange creatures, vermijden, tegen elke prijs lijkt het. En dit terwijl we braaf en met goede zin op straat staan, een openbare ruimte zou je zeggen...

Ik heb even tijd nodig om mijn standpunt hierover in te nemen; een van mijn metgezellen ziet er inderdaad heel eng uit in zijn zwarte cape en Halloweenmasker en misschien is dit wel to much voor de kleine meisjes gekleed in uniformpjes maat 116/122 met afgezakte grijze kniekousjes eronder? Tot ik besef dat het de volwassenen zijn die bang voor ons zijn; zij kunnen niets met ons vreemde en afwijkende uiterlijk. Ze weten zich geen raad met het mogelijk effect ervan op hun schattige kindjes....

Heeee dat doet me denken aan onze oeroude Sinterklaastraditie; als kind was ik best bang voor de ontzagwekkende oude heer in de rode mantel en ook voor zijn grappige slimme maat die zo onverwacht uit de hoek kon komen maar gelukkig was dit een gedeelde angst, vermengd met een heerlijke dosis pret. Mijn ouders en juffen speelden het spel altijd vrolijk mee en dat gaf juist vertrouwen dat we het avontuur samen aan konden!! Mooi en belangrijk dergelijke tradities; het geeft een bedding voor het leren omgaan met angsten volgens mij ;)